با مریم نه هم بازی بچگی بوده ایم نه هم محله ای نه هم کلاسی و نه حتا هم مدرسه ای!

فقط یک روز با هم همسفر  ِ چند ساعته شدیم، آن هم 10 سال پیش.

 توی این سال ها شاید همدیگر را 10 بار هم ندیده باشیم یعنی نشده که ببینیم ولی هنوز هم دوستیم. دوریم از هم ولی از حال هم بی خبر نیستیم.

دوستی مان نه از آن دوستی های با قاعده ی "دوری و دوستی" است و نه از این رفاقت هایی که از "یاد برفت هر آن که از دیده برفت."

توی دوستی مان دنبال قرار و دیدار نبوده ایم ولی رشته ی دوستی را نگه داشته ایم بعد این همه سال.

 نمی دانم مدل این رفاقت چه طوری است، هر چه هست مهم این است که "من و او"  همیشه برای هم مشتاقیم.

 این خودش بهترین جنس رفاقت است. مگرنه؟