پسرک با شوق از بازی برگشت. خودش را انداخت توی بغل مادرش و با خنده گفت" مامان تو چرا با من بازی نمی کنی؟" 

انگار که روضه خوانده باشد، دلم ریش شد. به درد بدی پی برده بود که مادرش از فهم آن عاجز بود ... 

از وقتی این وایبر و واتس اپ آمده اند آدم کمتر می رود سراغ یاهو مسنجر و جی تاک و فرصت هم صحبتی بعضی دوستان خوب مجازی را از دست می دهد. امشب که آمدم پای لپ تاپ دیدم یکی از همین دوستان، برایم توی مسنجر یک لینک از کنسرت اجرای کیتارو در تهران گذاشته است. با خودم گفتم چرا کیتارو؟ چرا من؟ آهان! یادم آمد. انگار قبل تر ها، توی یک شبکه ی وطنی، یکی از آهنگ های اینسترومنتال یا به قول خودمان همان بی کلام اش را، گذاشته بودم برای نوای پروفایلم و ایشان هم یادش مانده بود. همیشه این به یاد ماندن ها و یادآوری ها حالم را خوب می کند. 

زیر نویس: ازت ممنونم شمیم عزیز.