بعد مدت ها آمده ام سراغ لپ تاپم. نه برای خاطر این که مقاله هایی که باید بخوانم را بخوانم، نه! مثلا آمده بودم از ماشین حسابش استفاده کنم. ماشین حساب شد بهانه.  اصلا این لپ تاپ من را می برد به دلتنگی. تا روشن ش می کنم انگار استارت یک بغض در گلو را  زده باشم. اشک است که سرازیر می شود. آن قدری که مادر شاکی می شود از دستم. ویندوز که بالا می آید، پناه می برم به  هیستوری. به خواندن. به خواندن و یاد تو کردن. تمام می شود مگر یادت؟ همه چیز بوی تو را دارد این جا. حرف به حرف ...

زیر نویس: متشکرم از ماشین حساب که بهانه ای شد برای سر زدن به رفقای قدیمی. از یاهو مسنجر گرفته تا جی تاک، واتس آپ و وایبر :)